poniedziałek, 13 grudzień 2010 12:19
Wasze komentarze
Poniższy wpis ukazał się pod tekstem „Nieustanny wstyd, ciągła wina”
Dorosłym dzieckiem alkoholika jestem również Ja. Wstydziłam się nachlanego wciąż ojca, który zawsze wybierał kolegów Nienawidziłam świąt, bo to był czas jego upijania się do nieprzytomności. Praktycznie wstyd jaki mnie ogarniał zabrał i przysłonił wszystkie dobre dni jakie miały miejsce. Obecnie mówię i piszę o tym bez zbędnych uczuć, staram się żyć swoim może jeszcze niepoukładanym życiem. Niepoukładanym!, bo ciężko jest się wyrwać z rąk oprawcy, jakim jest „alkoholizm”. Zbliżają się święta - życzę, wiary w siebie, nadziei na lepsze jutro oraz miłości zdrowej i mądrej.
Dorosłym dzieckiem alkoholika jestem również Ja. Wstydziłam się nachlanego wciąż ojca, który zawsze wybierał kolegów Nienawidziłam świąt, bo to był czas jego upijania się do nieprzytomności. Praktycznie wstyd jaki mnie ogarniał zabrał i przysłonił wszystkie dobre dni jakie miały miejsce. Obecnie mówię i piszę o tym bez zbędnych uczuć, staram się żyć swoim może jeszcze niepoukładanym życiem. Niepoukładanym!, bo ciężko jest się wyrwać z rąk oprawcy, jakim jest „alkoholizm”. Zbliżają się święta - życzę, wiary w siebie, nadziei na lepsze jutro oraz miłości zdrowej i mądrej.
Aga
poniedziałek, 13 grudzień 2010 10:24
Bałam się otworzyć
Mam 25 lat, studiuję i pracuję. Ojciec zawsze miał problem z alkoholem. Trzeźwy jest bardzo opiekuńczy, ale gdy tylko się napije – wstępuje w niego diabeł, jest agresywny i wulgarny. Mieszkamy w małej miejscowości, co jeszcze bardziej nasilało problem, bo ogromnie się wstydziłam, że ojciec codziennie chodzi pijany. Zamykałam się w sobie. Marzyłam o ucieczce z tego piekła. Wyjechałam do szkoły średniej w większym mieście. Choć nauka szła mi dość kiepsko, zaparłam się i właśnie kończę studia zaocznie. Pracuję już w swoim zawodzie, z czego jestem bardzo zadowolona. Niestety, los sprawił, że musiałam wrócić do rodzinnej miejscowości i wszystko jest po staremu, bo do ojca nie dociera, że jest alkoholikiem i powinien się leczyć.
piątek, 10 grudzień 2010 14:44
Psuję każdy związek
Mój tata miał problem alkoholowy, i chyba nawet nadal go ma, tyle że z powodów zdrowotnych i po rozwodzie musiał przestać sięgać po wódkę i piwo. Pamiętam z dzieciństwa pijanego tatę, często za kierownicą, pamiętam problemy z tego wynikające... I te nieustanne kłótnie. Jestem pierwszym dzieckiem moich rodziców – zdecydowali się na ślub dlatego, że miałam się urodzić. Myślałam, że gdybym się nie urodziła, to rodzice nie musieliby być razem, mama by nie płakała, a tata by nie pił.
piątek, 10 grudzień 2010 10:54
Wasze komentarze
Na adres Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. przyszedł poniższy list:
Witam serdecznie,
Witam serdecznie,
chciałabym prosić Państwa o przemyślenie i poruszenie następującego tematu: syndrom DDA nie dotyczy tylko dzieci z rodzin, w których był problem alkoholowy. Dotyczy wszystkich ludzi, którzy w domu mieli przynajmniej jednego „dysfunkcyjnego” rodzica. Ludzie Ci podobnie przeżyli swoje dzieciństwo jak DDA, wykształcili podobne mechanizmy obronne i podobnie poranieni niosą podobny bagaż.
czwartek, 09 grudzień 2010 10:03
W kręgu gniewu
Nie jestem pewien, czy moje problemy z otoczeniem mają związek z tym, że jestem DDA. Mam 21 lat. Przez większość dzieciństwa żyłem w strachu i samotności, bo mój ojciec pił (byłem świadkiem wielu nocnych awantur i wizyt policji w domu). Słyszałem, jak bije mamę. Ona postanowiła z tym skończyć i rozwiodła się z nim. Gdy się wyprowadził od nas, brakowało mi ojca, męskiego wzorca.
Przez prawie dwa lata moje rozmowy z matką ograniczały się jedynie do odpowiedzi na pytanie, co chcę na obiad. Sam nawet nie wiem czemu...
Przez prawie dwa lata moje rozmowy z matką ograniczały się jedynie do odpowiedzi na pytanie, co chcę na obiad. Sam nawet nie wiem czemu...
środa, 08 grudzień 2010 14:13
Wasze komentarze
Ten optymistyczny, krótki list przyszedł do nas pocztą elektroniczną: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
Witam,
Jestem Wam bardzo wdzięczna za tę stronę. W końcu dociera do mnie, że z syndromem DDA można żyć, żyć szczęśliwie!
Witam,
Jestem Wam bardzo wdzięczna za tę stronę. W końcu dociera do mnie, że z syndromem DDA można żyć, żyć szczęśliwie!
Pozdrawiam
środa, 08 grudzień 2010 13:30
Jak z nią być?
Podejrzewam, że kobieta, którą kocham, jest DDA i nie wiem, jak mam z nią postępować. Monika panicznie boi się imprez, na których może być alkohol. Najprawdopodobniej jej ojciec pił, ale nie mieszka z nimi od dziesięciu lat. (...) Planujemy wspólną przyszłość, oboje mamy po 30 lat i bardzo chcemy mieć już rodzinę. Monika ujęła mnie swoją delikatnością, dobrocią, uśmiechem, ale ostatnio coś dziwnego zaczęło się z nią dziać. Sama mówi, że jest jej smutno, czegoś się boi, lecz nie wie, z jakiego powodu. Często mówię jej więc komplementy i to, że bardzo ją kocham.
wtorek, 07 grudzień 2010 10:25
Boimy się ze sobą być
Jestem DDA. Odkąd pamiętam w mojej rodzinie był alkohol i przemoc. Ojciec wykręcał mamie ręce i wlewał w nią alkohol, więc mama też się uzależniła. Najpierw ją bił, bo nie piła, a później – bo piła. Kiedy byłam starsza, zaczęłam stawać między nimi, próbowałam ich rozdzielić i nie dopuścić, by mama piła. Nie dało to żadnych efektów.
Mało tego, wyszłam za mężczyznę, który też pił. Co prawda obiecał mi, że przestanie, ale nie dotrzymał słowa. Ściągnął mnie na samo dno. Dopiero gdy miałam 38 lat poszłam na terapię dla współuzależnionych, wystąpiłam też o alimenty. Założyłam sprawę o rozwód, ale nim go dostałam, związałam się z nieco młodszym ode mnie mężczyzną.
poniedziałek, 06 grudzień 2010 10:29
Wasze komentarze
Oto jednen z komentarzy zamieszczonych pod artykułem Marzanny Kucińskiej „Trzeba pójść w świat”:
Bardzo ważny tekst. Aktualnie bardzo mi potrzebny, porusza jeden z moich największych dylematów i chyba wielu osób studiujących poza miejscem zamieszkania. Wiem, że będąc na studiach, rodzice są ze mnie dumni, a jednocześnie będąc daleko od nich mam poczucie winy, że gdzieś tam ich zostawiłam. Tym bardziej, że tata stosuje pewien szantaż emocjonalny i swoim piciem podkreśla jak jest mu przykro, że nie jest jak dawniej i tak rzadko się widujemy. Wyrwałam się z tego, niestety, tylko fizycznie, uzależnienie psychiczne chyba nigdy mnie nie opuści. Szczególnie ciężki jest okres zimy, kiedy każdy powrót taty z pracy do domu, bez względu już na jego stan, traktowany jest jako ten, który kończy dzień pozytywnie. I tak chyba najtrudniej jest w tych chwilach mojej mamie, która przeżywa to wszystko bezpośrednio. Czasami mam wrażenie, że swoimi telefonami i pytaniami, czy tata wrócił, jeszcze bardziej utrudniam jej zdystansowanie się do sytuacji. Nie wyobrażam sobie już życia bez tych obaw, w sumie przez dwadzieścia kilka lata łatwo się przyzwyczaić... Ale istotny jest fragment o tym, że zyskując samodzielność, dajemy poczucie bezpieczeństwa bliskim, to mnie trochę uspokaja.
Zachęcamy do dzielania się z innymi swymi refleksjami - wykorzystując możliwość komentowania każdego tekstu. Zapraszamy również do korzystania z naszego adresu mailowego: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. oraz przypominamy o trwającym konkursie: Pamiętnik z lektury
Bardzo ważny tekst. Aktualnie bardzo mi potrzebny, porusza jeden z moich największych dylematów i chyba wielu osób studiujących poza miejscem zamieszkania. Wiem, że będąc na studiach, rodzice są ze mnie dumni, a jednocześnie będąc daleko od nich mam poczucie winy, że gdzieś tam ich zostawiłam. Tym bardziej, że tata stosuje pewien szantaż emocjonalny i swoim piciem podkreśla jak jest mu przykro, że nie jest jak dawniej i tak rzadko się widujemy. Wyrwałam się z tego, niestety, tylko fizycznie, uzależnienie psychiczne chyba nigdy mnie nie opuści. Szczególnie ciężki jest okres zimy, kiedy każdy powrót taty z pracy do domu, bez względu już na jego stan, traktowany jest jako ten, który kończy dzień pozytywnie. I tak chyba najtrudniej jest w tych chwilach mojej mamie, która przeżywa to wszystko bezpośrednio. Czasami mam wrażenie, że swoimi telefonami i pytaniami, czy tata wrócił, jeszcze bardziej utrudniam jej zdystansowanie się do sytuacji. Nie wyobrażam sobie już życia bez tych obaw, w sumie przez dwadzieścia kilka lata łatwo się przyzwyczaić... Ale istotny jest fragment o tym, że zyskując samodzielność, dajemy poczucie bezpieczeństwa bliskim, to mnie trochę uspokaja.
Zachęcamy do dzielania się z innymi swymi refleksjami - wykorzystując możliwość komentowania każdego tekstu. Zapraszamy również do korzystania z naszego adresu mailowego: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. oraz przypominamy o trwającym konkursie: Pamiętnik z lektury
Więcej...
poniedziałek, 06 grudzień 2010 10:01
Mam dość bycia DDA
Mam dość bycia DDA, ponieważ nie byłam nigdy dzieckiem. A nawet jeśli byłam, to tego nie pamiętam. Byłam tylko o rok starsza od moich najbliższych koleżanek, ale już wtedy ich mamy mówiły o mnie Duża Basia.
Nie pamiętam, żebym była beztroska – byłam zatroskana. Nie pamiętam, żebym była opieszała, niezdyscyplinowana, zbyt ciekawa, odważna. Byłam sumienna, zawsze na miejscu, akuratna, nieśmiała i taka... dobra. No i świetnie się uczyłam. Wzór... I byłam jeszcze bardzo nieszczęśliwa, bardzo samotna i bardzo się bałam. Że ojciec zabije mamę, że będzie mnie bił, że spowoduje wypadek, jak pijany będzie jechał na motorze, że znowu się zmoczę w nocy, że sąsiadka nie przyjdzie i nie odwlecze się choć na chwilę awantura, że kiedyś coś sobie zrobię, bo tego nie wytrzymam, a przecież nie mogę skrzywdzić matki i zostawić jej samej. Że Pan Bóg mi nie wybaczy tego, że wrzuciłam do stawu małe kotki, które ojciec kazał mi utopić.
Nie pamiętam, żebym była beztroska – byłam zatroskana. Nie pamiętam, żebym była opieszała, niezdyscyplinowana, zbyt ciekawa, odważna. Byłam sumienna, zawsze na miejscu, akuratna, nieśmiała i taka... dobra. No i świetnie się uczyłam. Wzór... I byłam jeszcze bardzo nieszczęśliwa, bardzo samotna i bardzo się bałam. Że ojciec zabije mamę, że będzie mnie bił, że spowoduje wypadek, jak pijany będzie jechał na motorze, że znowu się zmoczę w nocy, że sąsiadka nie przyjdzie i nie odwlecze się choć na chwilę awantura, że kiedyś coś sobie zrobię, bo tego nie wytrzymam, a przecież nie mogę skrzywdzić matki i zostawić jej samej. Że Pan Bóg mi nie wybaczy tego, że wrzuciłam do stawu małe kotki, które ojciec kazał mi utopić.
piątek, 03 grudzień 2010 15:03
Szklana pułapka półpancerna
Uzależnienie to choroba fazowa. Człowiek się rodzi w jakimś konkretnym środowisku, i ta genetyka jest oczywiście ważna jako potencjalna predyspozycja. Następnie coś tam ćwiczy – jeden picie, drugi hazard, trzeci dragi. Jeden dłużej, inny krócej. W końcu dochodzi do ciągu. Jest ciąg, np. opilczy, potem jest zespół odstawienia, bo musi być. Potem jest chwila ciszy, potem jest ciąg, zespół odstawienia, chwila ciszy, ciąg, zespół odstawienia, chwila ciszy itd. Chciałam zobaczyć, co się dzieje z uzależnionymi i współuzależnionymi w tych trzech fazach – mówi Lubomira Szawdyn, lekarz psychiatra zajmująca się psychoterapią uzależnień.
Co ty tu robisz? – spytał Pijaka, którego zastał siedzącego w milczeniu przed baterią butelek pełnych i baterią butelek pustych. – Piję – odpowiedział ponuro Pijak. – Dlaczego pijesz? – spytał Mały Książę. – Aby zapomnieć – odpowiedział Pijak. – O czym zapomnieć? – zaniepokoił się Mały Książę, który już zaczął mu współczuć. – Aby zapomnieć, że się wstydzę – stwierdził Pijak, schylając głowę. – Czego się wstydzisz? – dopytywał się Mały Książę, chcąc mu pomóc. – Wstydzę się, że piję – zakończył Pijak rozmowę i pogrążył się w milczeniu...”
Co ty tu robisz? – spytał Pijaka, którego zastał siedzącego w milczeniu przed baterią butelek pełnych i baterią butelek pustych. – Piję – odpowiedział ponuro Pijak. – Dlaczego pijesz? – spytał Mały Książę. – Aby zapomnieć – odpowiedział Pijak. – O czym zapomnieć? – zaniepokoił się Mały Książę, który już zaczął mu współczuć. – Aby zapomnieć, że się wstydzę – stwierdził Pijak, schylając głowę. – Czego się wstydzisz? – dopytywał się Mały Książę, chcąc mu pomóc. – Wstydzę się, że piję – zakończył Pijak rozmowę i pogrążył się w milczeniu...”
piątek, 03 grudzień 2010 14:50
Nie potrafię pokochać
Jestem DDA. Przez to moje związki z mężczyznami nie są normalne, nie umiem się na nich otworzyć. Mój mąż kocha mnie do szaleństwa, ale ja nie potrafię go tak pokochać. Wyszłam za niego, bo diametralnie różni się od mojego ojca. Bo wiedziałam, że nikt nie będzie mnie kochał tak, jak on. Mąż pokazał mi, że mogę być kochana bezinteresownie, bezwarunkowo, że jestem wartościowa i atrakcyjna. Mam teraz bezpieczne, komfortowe życie, czyli wszystko, czego nie miałam w dzieciństwie i wczesnej młodości, ale na jak długo to wystarczy? Mówi się czasami, że jeśli jedna strona kocha tak mocno, to tej miłości wystarczy za dwoje, ale ja nie jestem pewna, czy tak będzie w naszym przypadku.
czwartek, 02 grudzień 2010 13:08
Wasze komentarze
Jakbym czytała o sobie... Jestem najstarsza z rodzeństwa i mam ojca alkoholika – od zawsze musiałam być dorosła. Chciałam pomagać mamie, żeby było jej lżej. Nauczyłam się jednak patrzeć na siebie pozytywnie i znam swoją wartość... Ale mój brat chyba nigdy nie dogada się z mamą. Nie wierzy w siebie, nie chce się otworzyć, rozmawiać. To samo z siostrą. Ale teraz ja jako ta najstarsza pracuję nad tym;)
Komentarz odnosi się do tekstu „Gdy rodzic pije”
Komentarz odnosi się do tekstu „Gdy rodzic pije”
SKLEP
